Lieve allemaal,

Wij zijn nu precies 3 weken en 1 dag in India. Momenteel zit ik met uitzicht op zee op de veranda van onze coconut hut op Palolem Beach in Goa. (Ja, het backpackersleven is zwaar ;-)We hebben de staat Kerala en de bergen van Munnar achter ons gelaten. Het gaat goed met mij en ik heb het ontzettend naar mijn zin. Tot mijn verbazing zijn we nog niet ziek geweest en eigenlijk hebben wij alleen maar leuke dingen meegemaakt. Er is inmiddels zo veel gebeurd. Te veel om alles in detail te beschrijven. Daarom nu enkele hoogte punten van dingen die mij goed zjin bijgebleven. BTW: ruk op de gemarkeerde woorden voor extra info!

(Fort) Cochin- Een leuke stad met zeer veel Europese invloeden. We hebben daar onder andere Jew-street, the Dutch Palace en een Nederlandse begraafplaats bezocht. Bizar om te zien hoe de kolonisatie van de Portugezen, Nederlanders en Britten hun sporen hebben achter gelaten. Het was best vreemd in een tropisch land op een begraafplaats te lopen waar Nederlanders begraven zijn. Fort Cochi bestaat uit breed opgezette straten met aan weerszijde hoge bomen en veel huizen in Portugese bouwstijl. Soms voelde het alsof ik in Europa was (tot er een hardtoeterende rickshaw langs komt gescheurd en je struikeld over de Indiase eettentjes). Het oude gedeelte van de stad was erg gemoedelijk. Een hoogtepunt was onze missie: vis ;-). Langs de kust van Cochin staanChinese Vissersnetten(mega grote netten, die met een hefboom constructie omhoog worden gehaald). Aan het water grenzen meerdere viskraampjes waar je 'the catch of the day' kan kopen. Naast de visverkopers staan restaurant medewerkers die tegen betaling de vis klaarmaken in hun restaurant. Tonijn. Daar hadden wij zin in! Na wat over en weer gehandel kopen we een tonijn van 2.5 kilo en hebben we een deal met het restaurant waar ze de vis voor ons klaar maken. Blij loopt Ralph met een plastic tasje met een hele tonijn in de hand voor mij uit. We zien hoe de vis voor ons gegrild wordt en niet veel later genieten wij van gigantische moten vis. De volgende dag, in het nieuwe gedeelte van de stad genaamd Ernakulam, viel tegen. Er was niet veel boeiends te beleven, maar goed ook die dagen horen er bij. En met zijn vieren maakten wij er toch wel wat gezelligs van. Na drie dagen Cochin hebben wij onze eerste lokale bus genomen naar de bergen, richting de stad Munnar. Haarspeldbochten, veel getoeter, geslinger, gevaarlijke inhaalslagen van onze buschauffeur achter ons gelaten arriveren wij in de bergen.

Munnar- Ik kan mijn ogen niet geloven. De bergen (Cardamon Hills behorend bij de Whestern Ghats van Ketala) zijn adembenemend mooi. De bergen en heuvels zijn bedekt met ver uitgestrektegroene theeplantages die mooie patronen vormen. Hier en daar zien wij een waterval. Munnar heeft een goede vibe. Het blijft een Indiase stad, toch heerst er een bepaalde rust. We zijn inmiddels ca. 1500 m gestegen wat een heerlijke koele ('s avonds zelfs frisse) temperatuur met zich meebrengt. We zullen hier een week verblijven en fantastische trips maken. Zo hebben we hier bijvoorbeeld een Sun Rise trekking gedaan en overnacht in een boombut in een Wild Life park. Ik ga deze verder niet in detail beschrijven. Isch heeft er een leuk stukje over geschreven (drukhiervoor Ischa's blog). Ik wil mijn hoogtepunt uit Munnar graag met jullie delen.

Het begint op zaterdag 21 januari. We regelen een fijne vierpersoonskamer. De kamer heeft TV (iets wat Ralph en Lot met drie maanden reizen inmiddels erg kunnen waarderen). Morgen om 13.00 komt de film Finding Nemo op de televisie. Een middagje bankhangen de volgende dag klinkt prima. Dit plan was het begin van een perfect voorbeeld hoe anders dan gepland een dag kan lopen...

De volgende dag (zondag 22 jan) gaan we het stadje verkennen. Ralph en ik komen een Australiër tegen die ons tipt over een yogaleraar die lessen geeft. Dat lijkt ons wel wat. De yogaleraar is tevens de manager van een hotel. Nadat we de man gesproken hebben blijkt hij, jammer maar helaas, de volgende dag te vertrekken naar een Ashram. Hij is vrijdag terrug.

11.30 (lokale tijd) - Ralph en ik vinden een nieuwe homestay en besluiten dat we beter kunnen verplaatsen van ons huidige hotel naar een andere homestay (die er iets relaxter uitziet en ook goedkoper is). Ralph en ik plukken Lot en Ischa uit het internetcafé.

11.45 - Opweg naar ons hotel om uit te checken en te pakken komen we dezelfde yogaleraar tegen van eerder. We begroeten hem vrolijk en zeggen dat als wij vrijdag wel langskomen voor een lesje. De man staat stil en vraagt totaal out of the blue of wij misschien zin hemmen om naar zijn dorp (45 min verderop) te komen. Er is een christelijke festival die dag en als wij willen kunnen wij bij hem thuis slapen. Huh wat? Nog voor ik kan na denken zijn Lot & Ralph razend enthousiast. Het is een vrij vaag verhaal. Ik ben een beetje overdonderd door de uitnodiging. Onduidelijk waar we precies ja tegen hebben stemmen we in. We hadden toch nog geen grote plannen voor die dag.

12.30 - Met een klein rugzakje op de rug zitten we samen met de yogaleraar (waar van wij inmiddels weten dat hij Benoy heet) in een jeep opweg naar zijn dorp Thokkupara.. Onze backpacks konen wij in Munnar achterlaten in het hotel van Benoy. En dan te bedenken dat over een half uur eigenlijk Finding Nemo zou beginnen.... Binnen 1 uur kan er veel veranderen!

Thokkupara - Het was echt spannend. We hadden werkelijk geen idee wat ons te wachten stond. We zijn zijn vieren, dus veel kan er niet gebeuren. Benoy leek mij erg aanrdig en intuitief had ik het gevoel dat het oké was.

Over Benoy: Hij is 30 jaar. Yogaleraar, hotelmanager en heeft een heel grappig hoog lachje. Hij is Christelijk. Zijn stem is zacht, bijna verlegen en hij glimlacht heel veel. Hij houdt van zingen en dat doet hij dan ook de hele dag. Hij is een spiritueel persoon en kan met passie vertellen over yoga en meditatie. Later die week volgen wij een lesje bij hem. Hij heeft geen vrouw of kinderen. Zoals wij hem hebben leren kennen is het een heel oprecht, lief en vriendelijk mens. :-)

Na 45 min staan wij in Thokkupara, een klein bergdorp. Geen tourist te bekennen. Via een klein landweggetje staan wij voor het vrolijk turqoise gekleurde huisje van Benoy. Voor de eerste keer stap ik een Indiaas huis in. Zo een huisje waar van ik er al honderden heb gezien vanuit de bus. Behalve Benoy blijkt zijn halve familie ook in dit huisje te wonen. (zijn oudste broer + vrouw + twee kinderen, zijn middelste broer + zwangere vrouw, 'auntie' - zeer waarschijnlijk zus van zijn overleden moeder en 'opa' - de vader van Benoy - een ontzettend lieve Indiase man). Het huisje bestaat uit een voorkamer- waar de tv staat, een eetkamer, drie slaapkamertjes, badkamertje en een keuken met een authentieke houtfornuis. Gelijk worden wij met zijn vieren aan tafel gezet en binnen no-time staat er schalen zoetigheden + rijst en curry op tafel. (De rest van de familie eet niet mee). Een mix van gevoel van opgelatenheid, dankbaarheid, verrassing en verwarring begruipt mij. Benoy neemt onaangekondigs vier wildvreemden mee naar zijn huis (wat de familie zelf doodgewoon lijkt te vinden) en voorziet deze vreemden vervolgens van uitgebreide lunch. Benoy komt zelfs vragen of wij meer willen. Ik snap er helemaal niets van.
Is dit normaal? Is dit oprecht Indiase gastvrijheid? Is het een truuc om straks stiekem onze bezittingen te stelen? Ik check stiekem, deels onbewust, waar mijn tas met paspoort staat... Tijdens het eten bespreken wij met zijn vieren deze bizarre situatie. Wij komen uit het land van ''één koekje bij de koffie' en 'nooit opendoen voor vreemden'. Dit alles staat compleet haaks op wat wij nu meemaken. Het lijkt allemaal zo oprecht en dat is waarschijnlijk ook zo. Toch brengt het mij in verwarring. Helpen bij het afruimen is tevens een no-go. 'Auntie' trekt direct de borden uit onze handen. Niemand van de familie, op Benoy na, spreekt Engels. Lachen en vriendelijk knikken is dus ons enigencommunicatiemiddel.

Na het eten zien wij toe hoe 'opa' en Benoy wat vruchten uit de bomen schudden. . Wij krijgen de vruchten en kijken elkaar wat naïef aan, omdat we geen van allen een idee hebben wat het precies is en hoe we het open moeten krijgen. (In de Albert Heijn is het vaak al gesneden en staat er op het pakje wat er in zit ;-). Na proeven blijkt het een cocaovrucht en verse nootmuskaat te zijn. Benoy stelt voor een stukje te gaan lopen in de omgeving. Na een paar minuutjes doemt een kleine schuur op in de verte. Of we zin hebben in 'Toddy'- een lokaal drankje. De schuur blijkt de buurtkroeg. Het is 14.30 en de tent is gevuld met mannen aan tafeltjes. Allen met grote flessen, troebel, witte drank voorzich. Er wordt gepraat, gelald en meegezongen met wat Bollywoodnummers die langskomen op de televisie die binnenstaat. Zodra zij ons zien worden wij hartelijk onthaald. We krijgen twee bankjes en een tafel met daarop drie flessen 'Toddy' in de tuin van de 'kroeg'. 20meter verderop in de tuin ligt een man te 'slapen'. 'Too much Toddy', aldus Benoy. Toddy is een drank die gewonnen wordt uit- jawel, de Toddy boom. Het blijkt het pure sap van een boom te zijn, omdat de drank gedurende dag staat gist het, waardoor het een laag percentage alcohol bevat. Het smaakt als kokossap met een wat gistig smaakje. Totaal nieuw, maar zeker niet onsmakelijk. We kletsen wat, drinken Toddy, worden zo nu en dan vergezeld door dronken locals die graag onze hand willen schudden (Sommige zijn door hun dronkenbui wat lastig, maar worden dan snel weggetrokken door een (iets minder) dronken vriend), we lachen om de bizarre situatie waar in we vandaag terecht zijn gekomen. Dit is echt TE GEK! Dichter bij het leven van een Indiër kom je bijna niet.

Na enkele flessen Toddy (nee het was niet zo sterk, die 'slapende man' moet zeker 8 flessen soldaat hebben gemaakt volgens Benoy) begeven wij ons naar het plaatselijke kindertehuis. Waar we spelen met de kinderen en hen hink-stap-sprong leren. De volgende dat zijn wij terug gegaan om wat snoep te brengen. Hierna lopen we naar de kerk waar het festival plaatsvindt (een viering ter ere van de Heilige St. Sebastien) plaatsvindt. We zijn getuigen van een kerkdienst in een setting die compleet anders is van de kerken die ik ooit in mijn leven gezien heb. (Lees: De meest kitchse kerk ever. Roze, oranje, paarse pastelkleuren, een altaar met knipperende ledlichtjes, een priester die door een speaker knalt met een volumeniveau'tje van 150, niet te spreken over de muziekband die klinkt als een slechte karaokebegeleiding, met aan de voet van de kerk een inmens groot wit beeld van Maria en Jezus temidden van een grote fontijn). Al met al impressive. En mooi om de toeweiding van deze mensen te zien, die allemaal samenkomen voor deze viering. We worden als buitenlanders ook nog eens uitgenodigd door een priester voor een Chai thee en de nonnen serveren ons bananen chips. Na de dienst aanschouwen wij de processie door het dorp. Kinderen dragen kaarsen, volwassenen dragen beelden van heiligen, parasollen en dit alles begeleid door een drumband. Het is prachtig om te zien. Mijn eerste Indiase festival (ze zijn er dol op!) Na de dienst keren wij terug naar ons 'thuis' voor de avond.

Na een weer heerlijk klaargemaakt diner worden we door Benoy achter het huis op een trap in de tuin uitgenodigd voor een glaasje Brandy met water. Ralph, Ischa, Lot, Benoy en ik kletsen over van alles en nog wat. Die avond slapen wij in een mini-kamertje met zijn vieren in een 2,5-persoons bed ;-). Erg gezellig (na wat rekenen besef ik mij dat de hele familie ook met veel personen in 1 klein kamertje moet slapen). In bed denk ik er aan hoe verschillend mijn wereld is met die van Benoy. Alles wat ik hoor, proef, ruik en zie vergelijk ik automatisch met wat ik ken. Zo lijkt India soms net een vreemde planeet. Hoe ik alles gewassen, verpakt en geschild koop in de winkel, zo schud je hier het eten zo uit de boom. Het is bijna beschamend om er achter te komen hoe ik de herkomst cacao en nootmuskaat, zonder de winkelverpakking niet eens herken. De wat sobere kerken die ik ken uit Nederland, zijn compleet verschillend met de (in mijn ogen) kitsch-achtige kerken die hier staan. Al die gekleurde bombarie ben ik niet gewend. Zoals een gemiddelde Nederlands kind geleerd wordt dat je geen vreemde mee naar huis neemt, zo lijkt het hier doodnormaal om een stel wildvreemde buitenlanders thuis uittenodigen voor het eten en hen zelf een bed aan te bieden. Van deze verschillen begin ik mij meer en meer bewust te worden. Maar als wij Benoy probeerde uit te leggen dat wij geen fruitbomen in de tuinhebben, wij alleen 'love-marriages (en geen gearrangeerde huwelijken) kennen en veel mensen geen religie aanhangen lees je de verbazing in zijn ogen. Benoy wilt ook reizen zegt hij: Naar Delhi.... Als wij uitleggen dat ons geld hier zo veel waard is reageert Benoy in gebroken engels: 'Oh (*stilte), so to travel so far, to your we have to earn more money here in India'... Tsja, wat moet je daar op zeggen? Het zet mij aan het denken.

Ik kan naar India om met mijn eigen ogen het land te zien en mij tegelijker tijd te verbazen over de verschillen met wat ken van thuis. Het is erg onwaarschijnlijk dat iemand als Benoy andersom ooit de kans krijgt om naar Europa te komen en heeft daarnaast nooit echt geleerd heeft hoe wij daar leven. Ik denk dat ons uitnodigen en met ons praten (wat hij met andere reizigers al eens vaker heeft gedaan) misschien zijn manier is om meer van de wereld te leren. Benoy's uitnodiging was zeker een gouden lot uit de loterij. Hij mij nogmaals doen beseffen wat een voorrecht het is om zo een mooie reis te maken. Ik ben erg dankbaar voor deze te gekke ervaring en ik weet nu dat het zeker tot één van mijn hoogte punten van mijn reis zal behoren.

Heel veel liefs en een dikke kus

P.S: we gaan nu lekker eten aan het strand! De bijbehorende foto's volgen morgen! De meeste foto's kunnen jullie al zien op Ischa's blog (ischa.reismee.nl), omdat ik vooral Video maak en ischa fotografeerd zullen het voornamelijk foto's van Ischa's toestel zijn.