Aurangabad - Mijn laatste blog is alweer een tijdje terug. Na een week de bergen in Munnar was het tijd voor een volgende stap. Ik heb genoten van alles wat wij daar gedaan hebben. Zondagochtend (29 januari) 05.30 staan Ralph, Lot, Isch en ik bij de halte te wachten op de bus die Ischa en ik zullen nemen naar Kochi. In de ochtendglore drinken wij ons laatste Chai in India met zijn vieren (wat onjuist bleek te zijn, maar daarover zo meer). Daarna hebben wij met een dikke knuffel afscheid genomen van Lot en Ralph. Zij zouden dezelfde dag vertrekken naar Tamil Nadu. Enerzijds spannend om er weer met Isch alleen opuit te trekken. Anderzijds jammer, omdat we een te gekke tijd gehad hebben met zijn vieren, super leuke dingen hebben ondernomen en bovenal veel gekletst en gelachen hebben. Maar het was tijd 'for the next move'. Eerst 4,5uur met de bus naar Kochi, om daar over te stappen op een private bus naar Goa (18 uur).

De private bus van Paulo Travels vertrok vanaf volgens de internetsite vanaf het station Vitella Junction in Kochi. Na een voorspoedige reis vanuit Munnar komen we aan op het moderne busstation. Nu nog de office vinden om de tickets te betalen en op te halen. De enige manier in India om iets te weten te komen is rondvragen (want reken niet op overzichtelijke borden en ook de Lonely Planet gids klopt niet altijd). Dat viel tegen. Bijna niemand sprak engels. De mensen die ons wel leken te begrijpen stuurde ons van het kastje naar de muur. Het was 11.00, oze bus vetrok om 13.00 - hier ergens in de buurt. Twee uur speling leek genoeg, maar langzaam begon ik hem te knijpen. Goed, rondvragen hielp niet. We besloten te bellen. Toen bij overmaat van ramp bleek dat - precies nu - onze simkaart afgesloten was begon (zelfs bij Ischa!) de paniek toe te slaan. We stonden in een inmens grote stad, zonder telefoon, met de tijdsdruk van een bus die over vertrok. Wetende dat de eerst volgende naar Goa 2 dagen later pas vertrok. We hadden geen idee waar we heen moesten. Internet cafés niet in de buurt. Wat nu? We spraken als laatste redmiddel een politie aan die - natuurlijk - geen Engels sprak. Hij begreep totaal niet wat we wilden, wel mochten we zijn mobiel lenen. We kregen een Indiër van Paulo Travels aan de lijn die onverstaanbaar Engels sprak. Na de zoveelste keer vragen om: 'please sir, can you repeat?' en 'sir, can you speak more slow?' bleek het een onbegonnen zaak. Nog een uurtje te gaan en de moed zonk ons in de schoenen. Uit frustratie gaven we de mobiel aan de politie terug die sprak met de man van Paulo Travels, we hadden geen idee wat ze besproken. Na het gesprek zette de politieagent ons met backpack en al in een rickshaw. Hij sprak met de chauffeur. Isch en ik elkaar hopeloos aankijkend. Even later reden we door Kochi, niet wetende waarheen (de chauffeur sprak ook geen Engels). Wat een chaos. Maar een paar minuutjes later doemde daar in de verte - tot onze vreugde - een bord op met: Paulo Travels. We waren bij het kantoor en op tijd voor de bus. Alles kwam goed, precies zoals mensen die ooit gepackpackt hebben altijd beloven. Op het moment dat je het allemaal even niet meer weet, valt alles op z'n plek. Zo nu dus ook! En met een reis van 18 uur voor de boeg, waren wij allang blij dat wij eindelijk in de bus zaten. :-)

Goa, Palolem Beach (zon 30 jan tm za 4 feb) - Palolem Beach is mooi - en (helaas) de costa brava voor de Engelsen. Boven al een heerlijk strand en een relaxte sfeer. Het is ons gelukt! Goa is niet meer wat het geweest is. De stiekeme rave parties zijn soms nog te vinden rond de feestdagen.. Verder gaat het er rustig aan toe. Weinig hippies, sluitingstijd 11.00. Maar! We hadden een eigen strandhutje met sea sight. Goa stond in het teken van relaxen en genieten van het strand en de omgeving. We hebben een dag een scooter gehuurd en hebben wat rondgereden. Op een scooter op een lege weg door een prachtig landschap voel je je vrij en een echte reiziger! De andere dagen hebben we de steden Old Goa (bekend om vele oude kerken ) en Panaji (een mooie stad, waarbij je het lijkt alsof je je in oud Porturgal waant) bezocht. Initieel hadden we vier dagen uitgetrokken voor Goa. Donderdag zouden we vertrekken. Isch pleitte voor ietsje langer. De drang om weer verder te gaan - te bang om iets tijd te kort te hebben - werder meer en meer. We boeken toch maar de bus naar Hampi voor zaterdagavond. Twee dagen later dan gepland. Het kost mij wat moeite om mij daar bij neer te leggen, maar eenmaal over dat punt heen bedacht ik dat die angst tijd te kort te hebben onzin is. Ik heb mij allang neergelegd dat we nooit alles kunnen zien in zo een inmens groot land. De tweede maand in India zal ons reistempo veel hoger liggen. Daarbij blijkt het Noorden veel heftiger te zijn qua drukte en opdrigerige mesnen. Vandaar goed dat we het laatste weekje nog best een beetje rustig aan konden doen.

Hampi (zat 4 feb tm vrij 10 feb) - Onze eerste sleeperbuservaring was naar Hampi. Onze halte was een tussenstop. Het was 22.00. Ischa en ik stonden samen met Marc (een Oostenrijker, wonend in Australie) bij een oud uitziende bushalte te wachten. Daar was de bus. Het begon al 'goed' toen een vrij opgefokte busmedewerker ons opjaagde op te schieten. Toen wij meeliepen met de man om onze bagage in te laten beviel hij ons 50 ruppee te betalen. Wat? Oplichter! 'No, we don't pay', zei ik nog. Na wat discussie, bleef de man volhouden. We wisten dat hij ons dit onterecht door de strot duwde maar konden niets. Het was donker, we stonden met de bus op een achterafje, niemand die het zag. We moesten wel toegeven, die bagage moest toch mee. Ach ja, dit is ook India. Het gaat om 70 eurocent, maar toch voel je je even machteloos.

In Hampi aangekomen zoeken Ischa en ik het bootje naar de andere kant van de rivier. Op aanraden van velen bleek dat 'the place to be'. Hampi is fantastisch. Misschien wel de relaxte plek waar we tot nu toe geweest zijn. De stad is gebouwd om een heilige Hindu plek temidden van ontelbaar veel oude Hindu Tempels en Ruïnes omringd door een bizar landschap. De natuur is onbeschrijflijk. Overal waar je kijkt bruine stenen - van klein tot gigantisch - opgestapeld tot grote heuvels en bergen. Het bruin steekt af tot de strak heldere blauwe lucht. Behalve de bergen vind je hier vele felgroene rijsvelden en palmbossen. De omgeving is werkelijk adembenemend, nog nooit had ik zo iets gezien. Heel surrealistisch, het leek net een filmset of een themaparkdecor. Het deel aan de andere kant van de rivier van Hampi is backpackersheaven. We verbleven in een appeltjes-groene cottage hut bij Nargila guesthouse. Ze hebben een lounge-gedeelte met relaxte muziek en kussens waar je - als je wilt - de hele dag kan slijten. We hebben de prachtige natuur verkend per brommer vergezeld door Marc (die wij leerde kennen in de bus vanuit Goa) en hebben de berg beklommen waar de 'Monkey Temple' staat. De tempel zelf was niets boeiend, maar de plek is voor de Hindu's erg heilig (volgens de geschriften is deze berg de geboorteplek van hun Apengod Hanuman, één van de bekendste goden van de Hindu's). De 570 treden van de trap naar de top (met 37 graden celcius) beklommen is (los van de complete uitputting) het uitzicht betoverend! Andere dagen hebben Isch en ik nog andere tempels bezichtigd, genoten van de mooie zonsondergangen en nog meer van de omliggende natuur en dorpjes verkend. Daarnaast hebben wij onze reis verdergepland en treinen geboekt.

We hadden regelmatig contact gehad met Lot en Ralph. Hampi zou in hun reisschema misschien niet meer passen, ook al wilden zij nog wel graag. Met onze aanbeveling (met uitroepteken) en nog tijd over besloten zij onverwacht toch nog naar Hampi te gaan. Donderdagavond zouden zij arriveren. Vrijdag zouden wij weg gaan. Dus we hadden nog 24-uur van gezelligheid voor de boeg. Echt een verrassing. Er was één addertje onder het gras. Om 18.00 ging het laatste bootje vanaf Hampi-stad naar onze kant van de rivier. We vroegen wat rond - illegale bootjes bleken te regelen zijn. We instrueerden hen hierover. Om 20.00 belden Lot en Ralph ten einde raad dat er geen bootjes waren. We besloten zelf een kijkje te nemen bij de rivier. Ik riep naar de overkant. 'Yo! We zijn hier', hoorde ik Ralph. Dat was rot, wetende dat zij aan de andere kant van de rivier waren en dat dit ons laatste avondje samen zou kunnen zijn. Aan hun kant geen boot. Aan onze kant vonden we al snel drie jongens die hen wel tegen betaling wilde vervoeren. Na wat onderhandeling sloten wij een dealtje voor een redelijke prijs. ''Part of this we have to give to the police'', zei de bootjongen. Zo corrupt is de politie hier. Geef wat ruppees en ze laten je met rust. De politie weet van het illegale bootje, doet er niets tegen, maar wilt er wel van meeprofiteren. Voor de overvaart werd niet de reguliere motorboot gebruikt, maar een grote ronde boot die leek op een mand gemaakt van palm of riet. Met peddel in de hand vertrokken de bootjongens. Het was hilarisch. In het maanlicht zagen Ischa en ik onze vrienden in een illegaal bootje in onze richting opdrijven. Niet veel later werden wij voor de 2e keer in India met Ralph en Lot verendigd. Na een heerlijk diner hebben wij Quarters Rum-Cola en biertjes gedronken in Tippi (de enige plek die open is na 11.00). Een classic hangout, vol met hippies, alternatievelingen, backpackers. Compleet met jam-sessies (inclusief djembé's en digeridou's) en veel gezelligheid hebben wij hier onze tijdelijke vereniging tot in de vroege uurtjes gevierd. Het was zo een plek als je je voorstelt bij India en de alternatieve packpackers die hier zouden rondtrekken. Toch was het zowel voor ons als Lot en Ralph de eerste plek waar we het op deze manier aantroffen. Normaal is er in een stad niet eens een bar of terras te vinden. Hampi is anders. 'Don't Worry be Hampi' luidt het lokale spreekwoord hier. Heel toepasselijk.

Het was super om nog één laatste bonus-avond en dag te hebben gehad met Ralph en Lot. Maar onze tijd was hier om, het was tijd om noordelijker te gaan. Er stond ons een treinreis te wachten richting Aurangabad, welke al met al 36 uur heeft geduurd. Dit was tevens onze eerste Sleeper Train ervaring. We hebben het gered, we zijn aangekomen en onderweg heel wat ervaringen rijker geworden. In mijn volgende Blog daarover meer. Het is alweer een lang genoeg verhaal geweest :-). Succes met de kou, geniet van de Koek en Snert (en hopelijk van de aankomende elf stedentocht). Als ik hier puffend rondloop met 38 graden, ben ik soms heel even - slechts een fractie van een seconde - een beetje jaloers. En wens ik dat ik heel even kan rondschaatsen op de amsterdamse grachten.

Liefs, Dasha

P.s - Excuus voor de nog steeds missende foto's. Die staan allemal op Ischa's camera (ik film zelf). We hebben zelden een internetverbinding die snel genoeg is om ze allemaal te uploaden. Check Ischa's blog (ischa.reismee.nl) als je wat foto's wilt zien.