Hoi lieve allemaal,

(Voor foto's bij dit verhaal drukHIER).

Pushkar - Ik houd er soms stiekem van om in het middelpunt te staan, vandaar mijn liefde voor toneelspelen. Een zaal vol met mensen die komen om een theaterstuk te zien wat ik opvoer, daar kan ik best een beetje van genieten. Een vies, druk, chaotisch station, niet wetend waar je heen moet, heen en weer lopend met een volle backpack op de rug en ondertussen aangestaard worden door minstens 80 paar ogen valt helaas niet in deze categorie. Ongegeneerd staren is hier doodnormaal en dan niet even. Nee gewoon 10 minuten, al dan niet een uur lang. Dit overkwam ons in Manmad. Na 18 uur in de trein van Hampi opweg naar de stad Aurangabad was onze laatste overstap op het station van Manmad. 'Just 35 minutes by train and you will be in Aurangabad', had de travel agent ons beloofd. Het verliep wat anders. Manmad is werkelijk de naarste plek waar ik in india ben geweest. Mensen zijn niet gewend aan touristen. Vieze gebouwen in slechte staat, arme mensen, opdringerige kinderen die vragen om 'coins of your currency' en blijven aandringen als je zegt dat je die niet hebt, bedelaars die een oog missen of een misvorming hebben aan ledematen, naakte kindjes die poepen op straat, onvriendelijk kijkende mensen, moeders met bevuilde kinderen die smeken om ruppees. Dit is dus ook India. Dat wist ik wel, maar ik zag het nu zelf. Echt arme mensen. Een arme stad. Chaos, ongeregeld en vies. Zo zijn de plekken waar geen touristen komen. Het was schokkend om te zien. Op het moment zelf deed het mij nog minder dan gedacht. Je ziet het, kijkt en beseft dat dit de realiteit is. Maar wat kan ik, 1 mens daar aan doen? Achteraf deed het meer. Soms 's avonds in bed schieten die beelden van dat straatbeeld nog wel eens door mijn hoofd. India blijft een derde wereld land.

De eerste trein ging pas over 4 uur. Daar stonden we dan. Met het uur werd het schemeriger en de sfeer wat grimmiger. En voor de eerste keer dat ik mij afvroeg waarom ik India had gekozen als mijn eerste backpack land. Geen borden, onduidelijk hoe laat en vanaf waar de trein naar Aurangabad vertrok. Het gestaar van de menigte niet te vergeten. We werden meer en meer in de war gebracht door tegenstrijdige verhalen van locals die geen engels spraken. We hoorden wel 10 verschillende verhalen. Er arriveerde een volgeladen trein. Moesten we deze in of niet? De chaos en gebrek aan informatio had ons van ons stuk gebracht en we hadden geen idee wat we moesten. De tranen prikten achter mijn ogen. We wilden weg uit dit hol en zo snel mogelijk ook. Gelukkig werden we opgemerkt door twee Indiase heren. Engels sprekent, verzorgd gekleed die ons geruststelde en een stoel naast hen met liefde deelde met ons. Na vier hectische uren konden we eindelijk op adem komen. Dit was de goede trein en binnen 2 uur zouden we in Aurangabad zijn. We waren gered en kletste de hele weg met de heren.

Aurangabad (11-02 tm 15-02) Over Aurangabad verder ook weinig goeds. We waren vooraf door mede-backpackers al gewaarschuwd dat deze stad eveneens een 'shit-hole' (excuus voor het taalgebruik) was. Het hotel dat we vonden was echter fijn. De deur achter ons dichtgetrokken merkte wij niets van de vieze en drukke stad. We vonden een retaurant in de buurt met perfecte service en het meest lekkere eten dat wij tot nu toe gegeten hadden. Ja, India is een land vol contrasten. We waren naar Aurangabad gekomen voor twee redenen. De Ellora- en Ajanta Caves. Na een rustdag gingen we de volgene dag opweg naar Ellora. Deze grotten zijn uniek in hun soort. Ellora bestaat uit 2km uitgerekte rotswand waar 1500 jaar geleden respectief Boeddhistische monikken, Hindu's en Jains tempels hebben beeldgehouwen op verschillende plekken in de rots. Ongelofelijk om te zien. Na 36 grotten waren we moe en aan het einde van ons Latijn (vooral Ischa die last had van zijn buik ;-).. Maar het was prachtig. Tot onze verrassing overtrof onze trip naar Ajanta de volgende dag al onze verwachtingen. De uitsluitend boeddhistische grotten die dateren van 2000 jaar geleden waren nog mooier dan die van Ellora. Anders dan wat we eerder hadden gezien waren deze grotten versierd met boeddhistische fresco's die zeer goed bewaard zijn gebleven. Aurangabad was vies en de uitlaatgassen benauwend, maar naar mijn mening de ervaring waard. Deze grotten zal ik niet snel vergeten.

Na 4 dagen Aurangabad was het tijd voor een lange treinreis naar het Noorden. Rajasthan was onze volgende staat op de planning. 'Het land van de Maharaja's (Indiase Koningen)'. Maar eerst moesten we daarvoor een treinreis afleggen van ongeveer 30 uur. In India ligt helaas niets om de hoek. Reizen per trein doen we vaak per 'sleeper class'. Tweede klas slaapcoupe's. Ze zijn opgedeeld in 8 (opklapbare) bedden per deel. (Zie foto voor een idee). We hadden twee bedden boven elkaar. Het onderste bed is opklapbaar zodat je gedurende dag kan zitten op twee stoelen. We waren al in sleepers geweest en deze waren prima en bovenal goedkoop. Voor een reis als deze betaal je zo'n €4 euro per persoon. De trein bestaat uit meerdere wagons. Respectief Second Sitting, Sleeper, AC3, AC2, AC1 (AC = Air Conditioning). De Sleeper is behalve de prijs, ook de ervaring waard. Hier zit je samen met gemiddelde Indiase gezinnen. Tijdens eerdere ervaringen altijd vergezeld door mensen die met je willen praten en al het eten wat ze hebben met liefde met je delen. En ik kan je vertellen dat is veel eten. Indiërs eten de hele dag door. Rijst, Curries, bananen, caké, nootjes, koekjes en andere zoetigheden. Eten afwijzen is bijna onmogelijk, ze staan er op dat je het aanneemt. Als vreemdeling wordt je gastvrij in de watten gelegd.

Nu dus weer een Sleeper geboekt. Maar deze Sleeper Coupé was anders dan anders. Met andere woorden: weerzienwekkend smerig! Na 6 weken zijn we wel wat gewend, maar van deze sleeper kreeg ik serieus de kriebels. Overal waar ik keek op de grond en muren kakkerlakken (wel van het kleine soort) en ik spotte zelfs een muis. De bedjes en muren waren duidelijk zwaar vervuild. Ik slikte. Dit was ons onderkomen voor de komende 30 uur. Onze medepassagiers in onze cabine spraken geen Engels en keken niet erg vriendelijk. Hadden wij weer. Een lange trein met zeker 20 wagons en wij zaten in deze. Nee, dit was niet helemaal zoals verwacht. Nadat ik twee uur geobsedeerd het gedrag van de kruipende beestjes had geobserveerd kwam ik tot inzicht dat er niets aan te doen was en ze geen kwaad deden. Isch en ik kropen in onze lakenzakken en trokken ze ver over ons hoofd heen. Verstand op nul en slapen. Een lichtpuntje was wel de ontmoeting met Abhay , een local die ons vanaf ons vertrek van het station onder zijn hoede nam en ons wegwijs maakte in de trein en ongevraagd ons avondeten en ontbijt kwam brengen. Hij kwam zelfs een aantal keer spontaan checken of alles goed ging. Elke keer dat we vervelende ervaringen hebben gehad zijn we lief verzorgd door iemand die ons opmerkte. Dat is elke keer weer een geruststelleng gevoel. Zoal ik al zei, India en haar mensen heeft vele gezichten.

Jaipur - (16-02 tm 19-02) Na een lange vermoeiende reis in onze horror wagon kwamen we aan in Jaipur. De hoofdstad van Rajasthan. We werden opgewacht door onze hotel pick-up (service van het hotel). Erg netjes en nodig. Gezien je in grote steden direct overspoeld wordt door vervelende mannetjes met rickshaws die je naar plekken brengen waar je niet om gevraagd hebt om zelf commisssie te krijgen. De rickshaw driver die bij het hotel hoorde was een hele lieve man. Rafik. Hij maakte ons aan het lachen. Het ritje was gratis, wel bood hij zijn telefoonnummer aan. Als wij een tour wilde door de stad zou hij ons rondrijden en hij beloofde dat het ons aan niets zou ontbreken. Hij had ervaring en deed dit immers al jaren. Ons hotel Vinayak was een waar paradijs. Een prachtig hotel (met €5 p.p spotgoedkoop voor de kwaliteit). Deze mensen begrepen het. Schone, leuk ingerichte kamers, prachtige muurschilderingen, warm water en ontzettend vriendelijk personeel. Na een lange douche werd ons diner geserveerd op het dakterras. Isch en ik keken elkaar lachend aan. Dit alles was meer dan welkom na onze reis. Na een rustdag die afgesloten werd met een heerlijke Ayuverdische masage besloten we Rafik te bellen.

De volgende ochtend stond Rafik voor ons hotel. Je weet in India nooit of je iemand op zijn woord kan vertrouwen. Dat is hier de valkuil. Het verschil tussen een oprecht iemand en iemand je een oor probeert aan te naaien is lastig te zien. Maar Isch en ik hadden een goed gevoel bij Rafi. Hij leek zo oprecht. Achteraf gezien de beste keus die we hadden kunnen maken. Voor we begonnen legde hij uit wat we allemaal gingen doen. In 1 dag alle top-sights. Precies zoals we wensten.Hij bracht ons naar alle mooie plekken. Een uitkijkpunt over Jaipur - de roze stad. Het adembenemende City Palace (het paleis van de Maharaja die tevens in een niet toegangelijk stuk nog steeds zelf woont). We bekeken de binnenplaatsen, architectuur, kleding en wapencollecties. Je kan veel zeggen maar die Maharaja's hadden zeker smaak en gevoel voor schoonheid. Na nog wat top-sights hebben we het Amber Fort bezocht. De trots van Jaipur. Van de buitenkant prachtig, maar van binnen wat telleurstellend. Al met al was een super leuke dag alles dankzij Rafik. Hij had zo nu en dan zelfs een leuke anekdote te vertellen. Hij wist veel en gaf antwoord op onze vragen. Ik ben blij dat ondanks onze alertheid om opgelicht te worden we toch Rafik gebeld hebben. Wij zelf hadden niet zo veel kunnen zien op 1 dag. We hebben Rafik ons laten gidsen en hij heeft ons al het moois van deze stad laten zien- én! de zonnige kant van het beroep van Rickshaw chauffeur. Hij zei dat hij hoopte de reputatie van de chauffeurs te kunnen veranderen. Dat is hem zeker gelukt. :-)

India is een prachtig land. Met prachtige gebouwen en natuur. Met indrukwekkende steden. Lieve en gastvrije mensen die zonder er iets voor terug te willen je helpen, hun eten en tijd met je delen. Maar Indiais geen rozengeur en manenschijn.Het is ook een zwaar vervuild en chaotisch land. Het juiste perron vinden vanwaar je trein vertrekt kan al een opgave zijn. Er is armoede, bedelende kindjes en bedelaars vind je overal. De kloof tussen arm en rijk is immens. Het is een land dat ontzettend veel energie van je vraagt. Op het moment zelf merk je dat nog niet eens. Maar 's avonds in bed of op een ingeplande rustdag merk je dat je soms toch best wel moe bent. Vol van prikkels en indrukken van al die dingen die je ziet. Isch en ik hebben afwisselend wel eens een dipje. Gestoord word je soms van al die verkopers, kindjes en mensen die (vaak goed bedoeld) even wat aandacht van je willen. Soms wil je gewoon even rust. Maar tegelijkertijd geniet ik van elke minuut en ik had nog geen seconde willen missen. Want zelfs van de mindere ervaring leer ik. Die momenten zetten mij aan het denken. Als ik nu denk aan Amsterdam. De orde, de rust, schone straten, treinen die optijd rijden (een half uurtje te laat valt niet eens meer onder vertraging), de korte afstanden, mensen die je met rust laten, mensen die vertrouwd zijn, weten welke kant je op moet. Allemaal dingen die ik niet meer zo vanzelfsprekend vind na mijn ervaringen in dit land. India is inderdaad.. Incredible.

(Voor foto's bij dit verhaal drukHIER).

Dikke knuffel,
Dasha