Lieve allemaal,

Het is al een tijd geleden dat jullie wat van mijn gehoord hebben. Alweer ruim drie weken zitten er op, dus nog slechts een paar dagen te gaan hier in Nepal. Ik zit nu in Boudha, een super fijn dorpje buiten de drukte van de hoofdstad Kathmandu. We hebben weer veel meegemaakt. Dus laat ik bij het begin beginnen...

Lumbini (9 tm 13 maart)
Lumbini was alles wat India niet was. Weinig vervuild, mensen die niet staren, je niet constant in hun 'winkeltje' proberen te lokken, weinig verkeer. Ja, het was er zelfs rustig te noemen. Apart, zo'n bijna serene rust hadden we al lang niet mee gemaakt. Heerlijk. Ischa was een aantal dagen wat ziek, dus we hebben vooral rustig aan gedaan. Na een antibioticakuur was hij er snel boven op. Het was tijd om het park te bezoeken waarvoor wij waren gekomen. De plek waar Boedha geboren is (en waar de bekende Asoka Pilars staan).

Lumbinini is een bekende pelgrimsplek voor Boeddhisten. Je verwacht er dan ook iets van een 'spirituele sfeer' te verwachten. De tempel - gebouwd op de plek waar de Boeddha is geboren is mooi, omgeven door honderden gebedsvlaggetjes, een imposante boom en moniken die teksten reciteerden. Om binnen te mogen moest wel een kaartje worden gekocht bij de counter aan het begin van het omliggende park. 2.5 km verder op (waarom!?) Gelukkig hadden we fietsen gehuurd. De weg door dit bizare park naar de counter was opmerkelijk te noemen. Het park, onaf en half verwaarloosd is 30 jaar geleden ontworpen en overambitieus gebleken. We zagen looppaden, watertjes, enkele stupa's, tempels, kloosters gebouwd in dit inmens grote park. Enkele erg mooi, velen verwaarloosd of simpelweg nooit afgemaakt. Het was een vreemde gewaardwoording. Zo'n bijzondere pelgrimsplek die los van de kleine hoofdtuin leeg aan voelt, bijna een spookplek is te noemen. Toch jammer, dat zo'n plek door onduidelijke redenen (wij gokte de politieke geschiedenis van Nepal?) in deze conditie is.

Pokhara (14 tm 22 maart)
Met gemenge gevoelens over Lumbini vertrokken wij naar Pokhara. In een overvolle Nepalese bus. Mondkapjes worden in Nepal door veel mensen gedragen in verband met de roetuitstoot van de oude voertuigen. Want als je denkt dat dát verschillend is van India: vergeet het maar. Kleine busjes, kleine stoeltjes, vol met mensen, zakken rijst, aardappelen. De helft op de het dak de andere helft binnen gepropt. Ja, en dat dan uren lang over slingerweggetjes door de bergen. Maar! Het uitzicht maakt alles goed. De prachtige groene bergen, valleien, canyons, rivieren die ik langs zag komen waren adembenemend mooi. Opeens besefte ik: 'Ik ben in Nepal'. Het land dat al sinds de basisschool een land is waar ik van droomde ooit heen te gaan en nu was ik er! Pokhara ligt aan de voet van het Anapurnagebergte. De 'poort' naar de Himalaya's, de wereldberoemde bergketen! Ook ligt deze stad aan een heel mooi groot meer, omgeven door groen en bossen.

Op aanraden van Lot en Ralph gingen we naar een confortabel en schoon guest house, gerunt door een lieve familie. Pokhara is van alle facilititen voorzien. Pizzaria's, hiking-winkels, engelssprekend personeel. Eigenlijk ben ik geen fan van zulke plekken, maar na 9 weken India was dit meer dan welkom. Toch voelde het niet touristisch a lá de costa brava. Nee juist niet, het kwam heel relaxt en rustig over. Ook hier (in deze grote stad) waren netzoals in Lumbini er geen vervelende verkopers, weinig verkeer, weinig mensen het was zelfs hier rustig. Langzaam, ja langzaam kwam het besef:

We waren gewend geraakt aan de gekte van het land waar wij vandaan kwamen. De kermis die India heet. Na 9 weken wen je aan de krioelende mierenhoop, de oplichters, de naaiers, de drukte, de toeters, de opdringerige mensen, chaos, het gestaar, het verkeer dat je van je sokken rijdt, de smerige toiletten, de twijfelachtig schoongemaakte guest houses. We dachten eerst dat het aan Lumbini lag- die rust, die kalmte. Daarna dachten we over Pokhara hetzelfde. Maar nee, het lag niet alleen aan Nepal. Het was meer het contrast met het extreem intense land waar wij vandaan kwamen. Gedurende onze tijd in Pokhara besefte Isch en ik ons meer en meer hoe extreem het was geweest en hoeveel India van ons gevraagd had. Nog daar, er midden in, besefte wij dit ons nog niet eens half. Alles hier in Nepal verliep daarentegen zo gemakkelijk en relaxt. Meerdere keren deze week keken Isch en ik elkaar aan, lachten wij. 'Wat hebben we onszelf in godsnaam 9 weken lang aangedaan?'. Maar toch, ook achteraf gezien zijn we het over eens dat we geen seconde van India hadden willen misssen. Mijn conclusie is dat júist omdát het zo extreem was, zo ver 'out of my comfort zone' het zo interssante ervaring was.

In Pokhara kregen wij wel te maken met het bekende fenomeen van reismoeheid. Het leek wel alsof, nu we het in Nepal rustig aan konden doen, het in één keer toesloeg. Het reistempo had in India ook erg hoog gelegen. Pokhara stond dus vooral in het teken van relaxen en lekker eten en enkele daguitstapjes zoals: lezen, wandelen, ischa's bezoek aan de kapper, een bezoek aan het Gorka museum, het huren van een scootertje om omliggende meren te bekijken, een Tibetaans vluchtelingendorp en het boeddhistische klooster daar bezoeken... Met als hoogtepunt in Pokhara: PARAGLIDEN!

Paragliden
In de vroege morgen rond zessen wekte Ischa mij - ik moest naar het dakterras komen. Daar de slaap nog uit mijn ogenwrijvend zag ik iets wat ik alleen herkende van TV. Achter de groene bergen die we normaal zagen was nu een gigatische besneeuwde bergketen te zien. De gebruikelijke onheldere lucht was als een gordijn opgetrokken na de heftige regen van de vorige avond. En daar glinsterde, in het licht van de opkomende zon, de bergen van de Himalaya. Het was echt heeeeeel erg mooi. Alsof ik naar een anzichtkaart keek. Het idee van Paragliden was al voorbij gekomen, maar we twijfelde geen moment en belden of er nog plek was voor die dag. Dat was er!

Drie uurtjes later rende ik en min 'gids' van één van de hoogste bergen in Pokhara - de grond onder mijn voeten verwijnend. Ik zat voorin een soort hangstoel, achter mij mijn gids (uit India ;-) en boven ons een gigantische parachute. Op ruim 2 km hoogte cirkelde we, een uur lang, boven bergen en het meer rondom Pokhara. Het uitzicht op de stad, de groene bergen en verdern op het perfecte uitzicht op de besneeuwede Himalaya's was onbeschrijflijk. Het voelde zo vrij en relaxt. Dichterbij bij 'echt' vliegen kom je denk ik niet. De gidsen vertelden ons meerdere keren: 'You guys are so lucky today. This is the best view in months and the best weather condition you can wish'. Dat hadden wij dus goed aangepakt! :) En inderdaad, de rest van de week in Pokhara hebben we geen sneeuwberg meer gezien. Die waren weer verscholen achter een dik pak wolken. Maar alleen al de herinnering aan die ene dag was het al waard om naar Nepal te komen.

Kathmandu (22 tm 28 maart)
Na Pokhara zijn wij doorgereisd naar Kathmandu. Deze razend drukke hoofdstad vol verkeer is chaotisch. Wij verbleven in Thamel, het touristen gedeelte waar je weinig door hebt van de chaos en luchtvervuiling in de stad. Met mondkapjes in de aanslag hebben we een wandeling gemaakt door het oude centrum. Kathmandu staat overvol van hindu tempels, boeddhistische tempels (stupa's), altaren op schattige binnenhofjes. Die om de haverklap, onverwacht opduiken als je een zijstraatje in slaat van een drukke weg. Als eindpunt van de wandeling Durbar Square, dat vol staat met tempels in Newari Stijl. Daarnaast hebben we de gigantische Boeddhistische Stupa Swayabunath bezocht die op een berg staat aan de rand van de stad. De wit- met gouden stupa was erg mooi en het pad omhoog eveneens. Je kruist tientallen kleine stupa's, altaren, moniken en schrijnen op de weg om hoog. Wat ook nog eens beloond werd met een mooi uitzicht over de stad.

Raften
Een van de hoogte punten na het paragliden was onze andere extreme sport ;-) raften! Na een moeizame reis van enkele uren (vanwege een kapotte truck op de weg, waardoor er een file ontstond waar nul beweging in zat) kwamen we aan bij ons startpunt. We ontmoeten onze twee gidsen en onze mede-rafters: Neil (Iers), Sydney en Kjell (Canadees). Met helm en peddel in de aangslag gingen we de grote opblaasboot in. Eerst kregen we wat veiligheids- en commandoaanwijzingen, want ja er moet echt gestuurd worden! Het was super gaaf. De rivier was best wild en we stuurden zo goed we konden en lieten ons meevoeren door de sterke stroming. Twee uur lang voerden we high speed over de rivier ;-). Tot het laatste en meest heftige stuk was het goed gegaan, op wat grote golven die de boot insloegen na dan. Maar bij de laatste, lastigste stroomversnelling liepen we vast op een grote rots. Muurvast.

Wat we in zo'n geval moesten doen, was op en neer 'bouncen'. Tegelijk. Zodat de boot langszaam verschoof. Zo gezegd zo gedaan. Het was best grappig, vast op zo'n rots midden in een grote stroomverstelling. We hadden precies de grootste rots in de stroomversnelling gekozen om op vast te lopen. Wat er toen gebeurde is nog steeds half onduidelijk, maar voor ik het wist sloeg ik overbord. Ach, we droegen zwemvesten en ik heb vroeger goed mijn best gedaan op zwemes bij meester Kees, dus wat kon er gebeuren? Ik ging onderwater en wachtte op het moment om boven te drijven maar die kwam niet. Toen ik mijn ogen open deed zag ik de blauwe onderkant van de boot boven mij en merkte ik dat ik vast zat tussen de rotsen en de boot. De harde stroming en mijn zwemvest drukten mij vast onder de bodem van de boot. De paniek begon toe te slaan en ik werd echt bang. Ook boven in de boot was er paniek, omdat duidelijk was dat ik vast zat. Door de stroming, mijzelf of Neil (kan alle drie) schoot ik kort daarna onder de boot vandaan. Direct werd ik vastgepakt en drie man tilden mij uit het wilde water. Ik denk dat ik nog nooit zo opgelucht ben geweest!

De volgende avond hadden we afgesproken met onze mede-rafters om samen cocktails en biertjes drinken. We keken vol verwachting op de laptop de film terug die Kjell gemaakt had met zijn waterdichte camera. We kwamen niet meer bij toen we zagen dat dit alles slechts enkele secondes, in beslag heeft genomen. Voor mij, maar ook voor de mensen in de boot voelden het veel langer. Hoe dan ook, we hebben er wel een hele spannende rafttrip en een hele gezellige dag met de groep aan over gehouden. (En ik heb er stiekem een klein trauma'tje bij).

Goed voor zo ver onze avonturen. Het is wel weer lang genoeg geweest. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat!

Heel veel liefs en een dikke knuffel vanuit Nepal!