Lieve allemaal,

(check rechts in beeld weer voor de foto's!)

De laatste keer dat ik schreef waren wij net vers gearriveerd in Thailand, net Nepal achter ons gelaten. Inmiddels zit het volgende land Laos er al weer op. De laatste paar weken is ons reistempo iets relaxter en langzamer geworden. Zowel ik en Isch merkten dat wij het reizen op 'full speed', zoals wij in India en Nepal deden, een beetje moe waren geworden. De laatste weken stonden dan ook in het teken van relaxen, genieten van prachtige mooie natuur én de ontmoeting met twee goede vriendinnen van ons, Tamar en Irene. (Waarvan twee dagen daarvan ook nog eens met Ralph en Lot, onze reisgenootjes uit India).

Na een vliegreis, Kathmandu-Bangkok (4 uur), een nachttrein, Bangkok-Chiang Mai (18 uur) en een mini-van, Chiang Mai-Pai (5 uur), kwamen wij uitgeput aan op onze eindbestemming Pai. De van stopte en daar stonden letterlijk springend van enthousiastme Tamar en Irene ons op te wachten! Het was geweldig, vreemd, gek en leuk om twee mensen van thuis weer een knuffel te kunnen geven. Mijn vermoeidheid was ik snel vergeten. Zij hadden eerder die dag al een prachtig huisje geregeld voor mij en Ischa. Een king-size bed, schone handoeken, airco, tv, moderne badkamer en twee flesjes water lachtten ons tegemoet. Wat onwennig zette Ischa en ik onze spullen neer. Zulke 'luxe' hadden we al lang niet meegemaakt.

Pai heeft de feeling van een strandplaatsje, maar ligt werkelijk in de bergen van noord Thailand. Tientallen eettentjes, lounge plekken met live-bandjes, jongeren en wat hippies die destijds zijn blijven plakken, dat is Pai in een notendop. We waren hongerig geworden van het reizen en besloten met z'n vieren uiteten te gaan. Het was vreemd, om weer in een uitgaansgelegenheid te zijn. Er werd gedronken, muziek gedraaid, gesocialized. Terwijl ik mij in Nederland zo vaak in het weekend op zulke plekken begeef, zo onwennig en vreemd voelde het nu. Ischa ervaarde dit hetzelfde. Dat wij in 3 maanden India en Nepal dit soort uitgaansgelegenheden (bijna) niet vonden was onze routine geworden. We gingen vaak vroeg naar bed, dronken wel eens één biertje bij het eten. Deze dingen waren voor ons doodnormaal geworden. Het was interessant om te merken dat wij nu moesten 'wennen' aan een plek die we normaal 'for granted' namen. Een gevoel dat moeilijk is te omschrijven. Thailand was anders. Zo anders dan Nepal of India. Van meer luxe voorzien. Toilet papier in elk openbaar toilet, een schoon guest-house, véél touristen, Engels sprekende mensen. Met gemixte gevoelens van blijdschap om Irene en Taam weer te zien en onwennigheid aan deze nieuwe setting viel ik die avond in slaap.

De volgende dagen in Pai hebben we genoten van de zwembaden in mooie resorts, hebben heerlijk gegeten, zijn 's avonds naar wat barren gegaan en hebben een lange scootertocht gemaakt naar misschien wel de coolste grotten waar ik ooit ben geweest, de Lod Cave. Vervoerd in een bamboo-raft hebben we via het water met één gids + één lamp de grot ontdekt. We waren de enige (op honderden vleermuizen na), wat het extra speciaal maakte. Dat is wel eens anders dan de grotten in Frankrijk met hordes touristen.

Op 14 april, de derde dag van de meerdaagse Songkran-viering, de backpacks veilig waterproof ingepakt, baande wij onze weg door Chiang Mai. We waren op weg naar ons guest house. We hadden het gered en nog aardig droog ook. Songkran (Thais Nieuwjaar) wordt namelijk gevierd als één groot watergevecht! Chiang Mai staat bekend als één van dé plekken om dit feest mee te maken. En ik begrijp waarom. Tweedagen lang begaven we ons tussen de locals en touristen te midden van één groot waterballet. Wij waren bewapend met supersoakers en een rugzakje om een aantal liter water in op te slaan. Over de weg reden stapvoets trucks gevuld met hele families en reserves water en alle voorbijgangers kregen de volle lading. Van jong tot oud, tourist tot local, iedereen deed mee. Hier en daar stonden stages met DJ's of bands. De sfeer was gezellig! Het was een soort leuke versie van Koninginnedag (zonder de vervelende dronkenlappen). Al keek ik er in het begin tegenop (ik ben niet zo van de watergevechten) was het een unieke ervaring die ik niet had willen missen. Het was echt te gek.

De dag na Songkran hadden wij via het busstation een nachtbus geregeld naar de hoofstad van Laos, Ventiane. Daar zouden we een busje nemen naar Vang Vieng. Een lange rit. Helaas ging daar iets fout, in de veronderstelling een ticket geboekt te hebben naar Laos werden wij om 05.30 gedropt, een uur voor de grens onder het mom van 'last stop'. Dus. Dat had de mevrouw van het busstation wel even mogen melden, maar helaas. De slaap uit onze ogenwrijvend, balend wat te doen werden we van het kastje de muur gestuurd. Na een bus en twee tuk tuk's, waarna we ook nog eens $10 te veel betaalden voor ons visum aan een travel agent die zich voordeed als de Lao immigration office, zaten we dan ein-de-lijk in de mini-van naar Viang Vieng. De gewenste 'last stop'. Ach ja, ook die dagen horen er bij... De uitdaging is ook om dan te blijven lachen (al is het als een boer met kiespijn)..

Vang Vieng is wonderschoon. Omringt door mysterieuze bergen, groen en een grote rivier was het één van de mooiste plaatsjes tijdens mijn reis. Het staat het behalve de natuur ook bekend om de vele barren en het 'tuben', het rond dobberen in een band langs velen barren die aan de rivier grenzen. Om eerlijk te zijn heb ik mij in Vang Vien geen minuut echt thuisgevoeld. Het uitgaan (vooral overdag) is te vergelijken met een soort 'chersonissos'. Vrij ordinair, plat, single jongens en meisjes op 'jacht', slechte muziek, veel drank (mis/ge)bruik. Nee er werd mij iets duidelijk. Ik ben niet naar de andere kant van de wereld gereisd om mij op zo'n manier te vermaken. Ieder zijn smaak en mijn mening is er natuurlijk ook maar één. Maar dit was op dit moment iets waar ik echt niet op zoek naar was. Het is een bizar iets als een 'chersonissos' te vinden, in the middle of nowhere, omgevendoor de bijna ongerepte natuur van Laos. Stiekem een reden te meer om mij een beetje te schamen voor het gros van de Westerse touristen die hier speciaal komt om 'te feesten'. Ik weet niet wat de locals daar precies van moeten denken...

Toch, ik zal zeker niet ontkennen dat ik mij hier best vermaakt hebt. Maar de enige aanwijzbare reden is omdat ik met een leuke groep was bestaande uit Irene, Tamar, Ralph en Lot. Het bezoek aan 'The Blue Lagoon' en de cave waar door wij een dag ontsnapten aan het 'gefeest' was mijn absolute hoogte punt in Vang Vieng. Helaas was het na deze laatste dag tijd om afscheid te nemen van iedereen. Irene en Tamar gingen terug naar Thailand en Ralph en Lot door naar Cambodja. Isch en ik waren weer alleen.

Onze volgende stop was de oude hoofdstad van Laos: 'Luang Prabang'. Hier over de volgende keer meer. Ik heb al weer genoeg geschreven voor nu. Daarbij moeten wij ons klaarmaken voor een 26 uur lang durende busrit richting Vietnam (pff.. je moet er wat voor over hebben).

Het was zo interessant om te merken hoe wij weer moesten 'wennen' aan gewone dingen als uitgaansgelegenheden in Pai, ons begeven onder grote groepen reizigers of Travel Agents die alles voor je regelen. Soms zagen wij in India dagenlang geen enkele Westerling en een bus regelen was daar soms een dagtaak. Nadat je basisstandaard in India aardig omlaag gaat komt alles wat daar boven uit komt vervolgens als gewaardeerde extra. Natuurlijk wen je helaas snel aan de normale dingen als toiletpapier in openbare toiletten ;-). Toch vergeet ik niet hoe het aan het begin van mijn reis was. Ook al hebben we hier wel eens een kleine tegenslag, in vergelijking met India is het allemaal 'piece of cake'. Toch ben ik er nog niet uit of ik de chaos in Oud-Delhi of het Tuben in Vang Vieng nou erger vond ;-).

Liefs, Dasha