Lieve mensen thuis,

Ik kan het niet geloven. De tijd vliegt. Nog slechts 6 weken voor de boeg. Op 26 juni zal ik weer met beide benen landen op Nederlandse bodem. Zie rechts voor een hele rits foto's die horen bij dit verhaal! (ook bij de vorige blog).

Luang Prabang (22 april tm 27 april)
Na het afscheid van Irene en Tamar zetten Ischa en ik onze reis voort naar Luang Prabang. Ik denk dat deze busreis de mooiste is geweest tot nu toe. 1 weg, 7 uur, met niets anders dan groene bergen, valleien en zo hier en daar een primitief dorpje. En daar opeens in the middle of nowhere, een stad. De twee na grootste van Laos, maar desondanks schattig te noemen. Jarenlang is Laos een kolonie geweest van Frankrijk en dat is te merken. De oud-koloniaalse sfeer in deze stad is hier goed te proeven. Ik waande mij in Parijs. Prachtige Franse architectuur, brede straten, boulangeries waar croissants en pain de chocolat worden verkocht, Franse bistro's... Tot je om je heen kijkt en aan weerszijde van de stad toch echt omringt bent door bergen, straatverkopers, twee grote rivieren en jungle-achtige natuur. Als het daarbij ook nog eens 40 graden is besef je je inderdaad dat het echt toch echt Laos is.

We hebben hier onder andere mijn verjaardag gevierd met echte goede Franse Pattiserie (jammie) en een heerlijk diner (ja, ja Franse keuken). We hebben de stad verkend per fiets, te voet en het vooral rustig aan gedaan. We konden echt niet anders in de zinderende hitten. Ja, Laos' heetste maand is april en dat hebben we geweten ook, pff. Verder in de vroegte het dagelijkse ochtendritueel bezocht, waarbij monniken in een processie rijst krijgen van de locals. Een mooi gezicht, al is deze 'trekpleister' wel een touristenaangelegenheid geworden. Waardoor het toch een beetje 'aapjes kijken' werd. Vooral storend hoe touristen, ondanks de vriendelijke verzoeken zich afzijdig te houden, mega-zoom camera's in de gezichten van de monniken duwen. Al met al, toch een mooie ceremonie om gezien te hebben. Het absolute hoogtepunt in Luang Prabang waren de nabijgelegen Kuang Si Watervallen. Azuurblauw en bestaande uit meerdere niveau's. Ontzettend mooi. Het was ook nog een vlinderseizoen dus de honderden vlinders die rondvlogen rond de watervallen maakte het plaatje compleet. Ik zou zeggen, bekijk de foto's die zeggen meer dan woorden.

Nong Khiaw (28 + 29 april)
Slechts op 3 uur afstand van Luang Prabang bevind je je in een compleet andere wereld. Het is een beetje van de hoofdroute af, waardoor het aantal touristen klein is. In dit kleine dorp is niets te doen, behalve het genieten van de rust en de natuur. Het laatste wat je hier verwacht is een spontante uitnodiging op een geboortefeestje, in de vroege morgen. In de mini-van op de heenweg hadden we een leuke groep mensen ontmoet. We besloten de volgende ochtend te meeten voor ontbijt. Om 10.00 stipt bleek er in het ontbijttentje iets gaande. We werden warm onthaald en aan een tafel gezet, welke vol stond met heel veel eten zoals rijst, groente, kippensoep, bier en laolao (lokaal gebrouwen whiskey). Pak wat je wilt luidde de boodschap. Alles was in overvloed en zodra iets op was werd het direct aangevuld. Er werd gezongen en vooral veel geproost en gedronken. Alles werd gedeeld met iedereen die wilde, tafels waren gevuld met andere dorpelingen en nu dus ook door ons. Eerst wat overrompeld door het gebeuren namen we deel aan dit feest. En niet veel later proostten wij samen met de familie en kenissen op de gezondheid van het pasgeboren kindje. Natuurlijk werd er ook gedanst en werd ons de kneepjes van laolao drinken en Lao danspasjes bijgebracht. Het was een hele vrolijke bedoeling en de mensen waren ontzettend lief en warm. Zo sta je op om te ontbijten, zo sta je in een huiskamer vol Laotianen en een kleine baby een feestje te vieren. Super leuk.

Muang Ngoi (30 april + 1 mei)
Het uur-durende boottripje tussen van Nong Khiaw naar dit dorpp wordt in de Lonely Planet Gids als de mooiste van Laos omschreven en deze liegt er niet om. Samen met de gezellige groep mensen waar we al een aantal dagen mee op waren getrokken in Nong Khiaw besloten we naar dit (nog meer) afgelegen dorpje te gaan. De groep bestond uit Daniel (Chilli), Hannah (Nieuw-Zeeland), Paul & Kate (Australië) en op de boot er heen sloten daar nog twee Noorse en twee IJslandse jongens bij aan (ik zal jullie de ingwikkelde namen besparen). Dit afgelegen dorpje bestaat letterlijk uit niet meer dan één weg, wat dorpelingen, veel kippen, huisjes, enkele winkeltjes, een klooster en een aantal gastenverblijven waarvan de meeste bestaan uit bamboo hutjes. Er gaat geen weg heen, dus de boot is de enige optie. Het is wel ingesteld op touristen, maar op een hele simpele manier. Dit dorpje is het toppunt van rust. We hadden 4 bamboo hutjes op een rij met river- (en berg) view. Urenlang hebben we genoten van het uitzicht en gezwommen in de rivier. Slechts twee uur per dag heeft dit dorpje stroom, wat het leven simpel maakt. Maar meer heb je eigenlijk niet nodig. We zijn hier twee dagen gebleven. Dit dorpje, de stilte en de onbeschrijflijk mooie omgeving was waar ik naar op zoek was. Gewoon relaxen, zijn en kletsen met gezellige mensen.

We hebben in de korte tijd die we hadden alleen tijd gehad voor Noord Laos. Eerst baalde ik, omdat er nog zo veel te zien was behalve dat. Maar na het bezoek aan deze twee dorpjes was ik dik tevreden. Een ervaring om niet meer te vergeten. Het is zo moeilijk, maar je moet gewoon accepteren dan je in 1 reis nooit alles kan zien. Dat vind ik tot nu toe denk ik het lastigste aan het reizen in het geheel. Laos is zeker wel een land waar ik graag nog eens naar terug zou willen gaan, omdat er nog zo veel meer te verkennen valt. Mijn nieuwsgierigheid naar de rest is alleen maar gegroeid.

Maar het was tijd voor het volgende land. En dat betekende 26 uur (ja écht!) in de bus richting Vietnam, waar wij inmiddels alweer bijna 2 weken zijn. Jullie horen snel weer van mij.

Liefs Dasha