Lieve allemaal,

Zie rechts in beeld voor de fotoreportage van Vietnam!

Vanaf vandaag precies 1 maand voor ik weer voet zet op Nederlandse bodem. Gek, de tijd vliegt. Inmiddels rest ons nog slechts 1 dag in Vietnam. Wij zijn nu op Phu Quoc Island een groot eiland aan de Westkust van Vietnam, waar wij vijf dagen 'gechilled' hebben. Morgen de boot en bus naar Cambodja. Vietnam hebben wij in vogelvlucht gedaan. We moesten er de vaart inzetten omdat wij 12 juni in Bangkok hebben afgesproken met onze vriend René, waarmee Ischa de komende komende maanden zal samen reizen.

Hanoi
De eerste stop in Vietnam was de hoofdstad Hanoi. Het contrast met de dorpjes van Laos had niet groter kunnen zijn. Het is een drukke stad met overal mensen en scooters, maar Hanoi heeft zeker zijn charmes. Voor al 's avonds, wanneer de straatterrassen volstromen en de locals plaatsnemen op de lage plastic stoeltjes en samenkomen om te socializen, eten en 'Bia' te drinken, bier met ijs voor 10 euro cent. Verder heb ik bewonderenswaardig gekeken naar de locals die rondom het centrale meer in de stad bezig waren met hun dagelijkse sessie gewichtheffen of hardlopen. Vooral Tai Chi wordt massaal beoefend. Ja, het was duidelijk dat het lichaam belangrijk is voor de Vietnamezen. Voor al onder de ouderen, de vitaliteit van al die fantieke oma's en opa's was erg leuk om te zien.

Het hoogtepunt in Hanoi was het bezoek aan het Ho Chi Mihn Complex. Ho Chi Mihn is dé nationale held, die met zijn communistische verzetsleger Vietnam zelfstandig heeft verklaard na jarenlange bezetting door de Fransen en Japanners. 'Unclo Ho' wordt vereerd als god. Het bezoek aan zijn 'presidentele huizen', niet meer dan 2-kamerappartementen, waren erg interessant. Voor hem spreekt dat hij echt leefde naar zijn eigen communistische idealen: simpel en bescheiden. Al meer dan 30 jaar overleden is Uncle Ho nog wel te bezoeken in zijn Mausoleum. Daar lag de man, vredig, in een spotlight, opgebaard in een glazen kist. Aan weerzijde stonden militairen in witte pakken op wacht. Het was een mooi gezicht en een speciale ervaring, al werden bezoekers er wel in minder dan 20 seconden doorheen geloodst. Wrang was wel toen ik later las dat Ho Chi Mihn gewenst had gecremeerd te willen worden, met zijn argumenten dat dit hygiënischer was en minder landbouwgrond in beslag nam.. Tsja.

Halong Bay
Vanuit Hanoi hebben we een driedaagse tour geboekt naar Halong Bay. één Van de 7 'Natuur' wereldwonderen. En terecht. De groene bergen die als kunstige creaties boven het blauwe zeeoppervlak uitkomen waren prachtig. We hebben de nacht op een boot doorgebracht en uitgebreid kunnen genieten van dit natuurspektakel. Hoe mooi het real live was is beter te zien op de foto's...

Na Hanoi hebben we een nachttrein gepakt naar onze volgende bestemming Hoi An. Deze slaapcoupé was wel iets anders dan we uit India gewend waren :-). Redelijk schoon en confortabel. India, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden te zijn. Hoi An was schattig, lief, mooi, maar wel heel toeristisch. 's Avonds komen het centrale plein en de rondom gelegen straten langs het water tot leven door honderden aangestoken lampionnetjes. Als ik door een sprookje liep...

Dalat
Na Hanoi was het tijd voor Dalat. De vreemste plek in Vietnam. Dalat ligt in de bergen en doet op het eerste gezicht aan als een kitch-achtig Alpendorp. Hier zijn we voor de 4e keer(!) tijdens onze reis verenigd met Ralph en Lot, onze Amsterdamse vrienden uit India. Het weer zat niet mee, vooral in de middag regen. Want ja, het regenseizoen in Azië is begonnen! Maar dat mocht de pret niet drukken. Tijdens de droogte hebben we per scooter de omgeving verkend en de lokale markt bezocht. Hier waren wij nog live getuigen van een slachting van een kip, waarnaast zoals alleen Vietnamezen dat kunnen iemand tussen de vleeswaren een pedicure kreeg. Aldus, de lokale markt... En als ik er nog bijvermeld dat we een dag in een kabellift hebben gezeten en een rondje hebben gemaakt in een 'rodelbaan' ben zelfs ik de draad kwijt. Ook dat is dus Vietnam.

Saigon (aka Ho Chi Minh City)
Na Dalat namen we afscheid van Lot en Ralph en gingen wij op weg naar Saigon. De voormalige hoofdstad van Zuid-Vietnam. Vanuit hier hebben we de Viet Cong tunnels bezocht en kregen wij een grand tour over het leven in de tunnels. Het was intrigerend en benauwend om te zien hoe de Viet Cong jarenlang leefde in deze omstandigheden. Daarna hebben wij het War Museum bezocht. De verhalen en foto's over Vietnam Oorlog en de gevolgen van onder andere 'Agent Orange' waren erg indrukwekkend. Het museum is opgezet vanuit Vietnamees perspectief, wat het extra interessant maakte.

Hoe leuk of interessant de plekken waren die we bezocht hebben, toch houd ik een apart gevoel over aan Vietnam. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen klik heb met dit land. Waarom? Daar ben ik nog niet uit. Ligt het aan het land zelf? Ik weet wel dat wij met de locals weinig leuk contact hebben gehad. Ze tonen wenig interesse, spreken slecht engels, reageren op vragen kortaf. Ze hanteren agressieve verkooptechnieken en zitten zodra je hun winkel of restaurant binnen stapt 'letterlijk' in je nek. Om gek van te worden. Het is een 'hard' volk. De Noordelingen duidelijk wat meer, dan de 'lossere' Zuiderlingen. Die laatste heb ik vaker zien lachen. Dit stereotype bestaat zelfs onder de Vietnamezen zelf leerden wij van Tam, onze reisgids tijdens Halong Bay. Tam liet duideijk weten dat veel mensen ontevreden zijn met de politiek. Toen wij zeiden dat dit in de toekomst zal veranderen reageerde Tam pessimistisch. Verandering? Nee dat zag hij niet gebeuren.

Ik weet dus niet wat ik van Vietnam moet vinden, het is moeilijk te vangen in een paar woorden. De jarenlange oorlog(en) moeten hun invloed hebben gehad. Al hoe wel de nieuwe jonge generaties hier weinig last van lijken hebben, gezien de snelle scooters van de jongens en de meisjes op hoge hakken in de nieuwste mode. De generatiekloof valt zelfs een 'buitenstaander' als ik op. Al is de regering communistisch, bouwt zij sober uitziende gebouwen en censureert zij haar inwonders net zoals als de Chinese buren - de Vietnamezen zelf zijn het niet. Dit blijkt wel uit de vrije economie, de harde commerciële toeristenmarkt en de slechts 2 van de 85 miljoen leden van de Communistische Partij.

Maar misschien was het toch niet het land zelf, maar lag het toch aan mij. Het is dan ook iets typisch Nederlands om 'gezelligheid' te missen, wat voor mij hier in Vietnam het geval was. Buiten kijf staat dat ik het ondanks dat wel weer ontzettend naar mijn zin heb gehad en vooral qua geschiedenis veel geleerd heb, maar wat betreft de Vietnameze identiteit: ik kan er geen touw aan vastknopen.

Veel liefs en tot snel,
Dasha