Zondag 27 juni om 14.00 staan wij met beide benen aan vaste land. Onze vijf dagen relaxen op het Vietnamese eiland Phu Quoc zit er op. We zijn tot rust gekomen, maar hebben helaas geen zonnetje gezien. Yep, het regenseizoen is begonnen! Daar staat netjes, zoals afgesproken een busje klaar die ons naar de grens met Cambodja zal brengen. Isch en ik zijn tot onze verrassing de enige in het tourbusje. De grensovergang is aandoenlijk te noemen en bestaat uit niet meer dan één simpel houten huisje. Binnen no-time is het visum binnen en rijden wevia een bruine, modderige landweg Cambodja in. Het landschap en de mensen zien er direct totaal anders uit. Na 2 uur genoten te hebben van het prachtige uitzicht op het plattelandsleven worden we verzocht over te stappen op een kleiner busje. Een blauwe, gammel uitziende mini-van. Nog 'maar' 4 uur tot de hoofdstad. Ik reis nu lang genoeg om de bui al te voelen hangen... ;-)

Onze chauffeurs vanaf Vietnam verdwenen uitzicht en we waren overgeleverd aan de volgende chauffeur. Die om te beginnen eerst de boxwedstrijd wilden afkijken, dus het was wachten geblazen. Gedurende dat uur begonnen andere mede-passagiers binnen te druppelen. Na een uur was meer dan elke plek in het 13-persoons busje gevuld. Er zaten nu rond de 20 man in. Dat was aardig 'hutje mutje'. Ach, India overleefd. Dit was te doen, we zaten immers wel gelijk 'gezellig' onzer de locals (mantra = positief blijven!). De motor werd gestart en nam aanstalte om te vertrekken toen een man op het raam tikte. 'Jeetje, er komt nog iemand bij', zei Ischa nog. Wat gefrustreerd schoven we nog maar iets op.

Die ene persoon, werden twee personen. Die twee vervolgens drie ('wat'?)... vier.. ('dit meen je niet') vijf ('echt'?).... In the end bleek een groep van nog acht(!) extra mensen te zijn. Wij geloofden onze ogen niet. Na het natellen was de score: 26 personen + baggage in een 13-persoons busje. En dan tel ik de twee man op het dak niet eens mee. Om een idee te geven: Op de voorbank zat links ingeklemd tussen de deur een dame, de chauffeur bij haar op schoot. Alleen op de voorbank zat al 6 man. De locals keken hier niet op of om van en schoven rustig nog wat dichter bij elkaar op schoot.

4 uur lang, op één halve bil kwamen wij aan in Phnom Penh. Inmiddels was ik melig geworden van de situatie. Ischa's frons in z'n wenkbrauw werd dieper en dieper. Ja, dit is op reis en even helemaal onderdeel zijn van de dagelijkse gang van zaken hier. Wel was opmerkelijk dat wij direct merkten hoe vriendelijk en vrolijk de locals waren. We kregen vreemde vruchten te eten en wanneer mijn blik die van hen kruisde verscheen er altijd een grote lach op hun gezicht.

Het is opmerklijk dat dit volk zo'n positieve instelling blijkt te hebben, als je bedenkt wat zij nog vrij recentelijk hebben moeten doorstaan. De Cambodianen hebben tussen 1975-1979 geleefd onder het verschrikkelijke Regime van de Rode Khmer onder leiding van hun leider Pol Pot. De verantwoordelijken voor de genocide, waarbij 3 van de 9 miljoen Cambodjanen om het leven zijn gebracht. Zijn ideaal: een puur zelfvoorzienende agrarische staat. Ischa en ik hebben een bezoek gebracht aan de Killing Fields en de gevangenis in de buurt van Phnom Penh. De feiten en gruwelijke daden zijn met geen woord te beschrijven. Een zeer interessante audio-tour vertelde het verhaal van velen slachtoffers. Om een plek te bezoeken waar meer dan 20.000 mensen in massagraven liggen maakten mij en Ischa zeker even stil en de gevangenis waar duizenden mensen tot de dood zijn gemarteld deden mij nadenken. Ongeloof en boosheid kwamen in mij op. Wat een verschrikking. Behalve dat rest mij nog steeds de vraag waarom wij hier zo weinig over leren op school. De Rode Khmer deed wel een lichtje branden, maar gaf mij weinig context. Een derde van de Camboiaanse bevolking is vermoord en meer dan één alinea in mijn geschiedenisboeken is er niet aan besteed...

Blijkbaar ziet onze Westerse samenleving geen noodzaak scholieren hier over in te lichten. Net zoals de situatie in Tibet. Zodra er geen belang is, zoals olie, in Libië wordt er weinig aandacht aanbesteed... Ik vond het heel heftig om deze plekken te bezoeken, maar ik ben blij dat ik deze kennis heb opgedaan. Het heeft mijn horizon verbreed en de positieve instelling van de Cambodianen heeft mij erg geïnspireerd. Het is niet lang geleden. Alle mensen van 37jaar en ouder hebben onder het regime geleefd - ik kan beter zeggen - het regime overleefd. De vriendelijkheid en zachtheid van de locals is bewonderenswaardig en geeft mij diep respect voor deze mensen. Een volk dat trots is op haar eigen land en vooral op de Angkor What Tempels.

De tempels zijn één van de oude zeven wereldwonderen. En het is terecht. De tempels, de grootste religieuze beeldhouwwerken ter wereld, zijn fantastisch. Ischa en ik hebben een lange dag met een tuk-tuk chauffeur gehad om een groot aantal van de tempels te bewonderen in een jungle-achtige omgeving. Enkele bekend van films zoals Tomb Raider. Een spelletje dat ik vroeger op de Play Station speelden. Ik voelde mij tussen de tempels even de hoofdrolspeelster Lara Croft. De tempels zijn wonderschoon, de prachtige architectuur, temidden van jungle en gigantische bomen die soms over en door de tempels heen zijn gegroeid. Je waant je in een film-set, maar het is toch echt realiteit... en al meer dan 1500 jaar oud.

Tot slot hebben Ischa en ik de bus naar Kratie genomen, een plattelads plaats gelegen aan de Mekong rivier, zodat wij meer het 'rural life' konden bewonderen. Het dorp zelf is heel klein en bestaat uit niet meer dan enkele straten. één van onze dagen zijn we op zoek gegaan naar de Irrawady Dolfijnen, waar er slechts nog 70 van zijn in Cambodja. En we hadden geluk! We hebben er heel veel gezien vanuit een klein bootje. Dat was super gaaf! Verder hebben we onze dagen hier genoten van het rustige leven dat de locals hier leiden. We hebben een fietstochtje gedaan over het riviereiland wat een erg mooie inkijk was in het dagelijks leven. Simpel, zelfvoorzienend door het land en de rivier en boven alles rustig en kalm. Er waren bijna geen toeristen in Kratie wat de ervaring extra speciaal maakt.

Inmiddels zijn Ischa, René en ik verenigd in Thailand. In Bangkok hebben wij de telleurstellende voetbalwedstrijd gekeken samen met Irene en Tamar, die daar toevallig ook waren. De volgende dag hebben René, Ischa en ik de drukke stad verlaten en ingeruild voor Ko Tao, een eiland dat regelrecht uit een reiscatallogus komt. Helder blauwe zee, palmbomen, fijne witte stranden, een bungalow, leuke 'chill' tentjes... Ja, ook al mis ik de mensen en de 'comfort' van thuis steeds vaker. Echt naar huis gaan is wel iets waar ik stiekem steeds meer tegenop kijk. Het leven uit een backpack, de constante wisseling van omgeving, eten, mensen en natuur en het nooit op je horloge hoeven kijken zijn iets waar ik echt van ben gaan houden. Maar mijn laatste paar dagen sluit ik hier zeker af in stijl! Tot snel lieve allemaal. Nog minder 1.5 week...

Liefs en tot snel,
Dasha