Ik kan het bijna niet geloven. Maar de vijf en een halve maand, beter gezegd 170 dagen op de kop af zijn voorbij gevlogen. Ik ben nu in Bangkok. Alleen. Helaas. Ischa en Rene zijn inmiddels opweg naar Maleisie en komen als het goed is zo aan. Na onze vereniging in Bangkok hebben wij de bus en boot gepakt naar het eiland Ko-Tao en daarna Ko-Phangan. Twee Bizar mooi eilanden. Witte stranden, palmbomen, azuur blauwe zee, veel jungle ach ja, je snapt het wel ;-). De Thomas Cook vakantiegids verbleekt bij het aanzicht van dit eiland. Hier de dagen gesleten met scootertochtjes, het strand en chillen in de Rasta Bar, Rasta Home (inclusief reggea bands) en de ‘High bar' die letterlijk en figuurlijk zijn naam eer aan doet. Inclusief de doorgechillde Thaien en Rastafari'. Met een heerlijke bungalo'tjes aan het strand hebben wij ook hier genoten van het eilandleven. Op Ko-Tao vroegen wij in de Rasta Bar de rekening. We kregen deze terug met op de plek waar ons tafelnummer hoort te staan: ‘ Three People Nice ‘. Een lief complimentje, maar iets waar ik mij geheel bij aansluit. De laatste twee weken samen met Ischa en Rene waren erg fijn en ik heb het gevoel dat deze tijd wel geholpen heeft om mij voor te bereiden op mijn terugreis. Ischa's verjaardag en onze laatste avond samen hebben op het strand we onder de sterrenhemel, met een muziekje en Chang in stijl afgesloten.

Als je je ticket boekt denk je over je terugkomst datum als niets meer dan ‘ het einde' en de dag dat je weer terug in Bangkok moet zijn. Maar toen deze datum steeds dichterbij kwam kreeg het een compleet andere lading. Het is voorbij. Ik ga terug en Ischa blijft. Ik ga terug naar Nederland. Naar de kempenaerstraat bij mijn ouders, de regen, het land dat zo plat is als een dubbeltje en mijn kamer in Amsterdam die ik voor de zomer deel met Janinka. Het is een ‘bitter sweet' gevoel. Het backpacken eist soms zijn tol. De taalbarriere, de overvolle bussen, de energie die je ergens in moet steken om van A naar B te komen. De uren en uuuuren die Isch en ik hebben afgelegd in welk transport middel dan ook. De andere culturen die soms toch botsen met die van jou (ik heb niet kunnen wennen aan het feit dat mensen constant in je nek staan te hijgen op het moment dat je een winkel binnenloopt). Ja, die dingen, die zal ik niet missen. Maar dat weegt niet op tegen wat deze reis voor mij betekend heeft.

Het leren kennen en langzaam aan ontdekken van nieuwe landen culturen, landschappen, mensen, normen, waarden, geuren, kleuren, gewoontes en ga zo maar door is iets waar ik letterlijk elke dag te maken mee heb gehad. Bijna alles is anders dan ik ken door mijn Nederlandse of Westerse bril. Ik ben mij zeker gaan beseffen dat die ook maar een van de vele brilletjes is. Dus wie ben ik om te oordelen dat wat zij anders doen dan ik, gek is (wie weet is het andersom?). Al is dat soms moeilijk te behappen als je bijvoorbeeld met met 26 man in een 13-persoons minivan zit. Behalve de verschillen moet ik de overeenkomsten tussen de mensen van hier en thuis zeker niet overslaan. Kinderen, zijn echt overal hetzelfde en maar niet te beginnen over hoe vaak Ischa en ik wel niet iemand zagen die zo de ‘Indiase' of ‘ Cambodiaanse' versie van een bekende had kunnen zijn. Bepaalde trekken of motorieken doen je soms opeens aan iemand denken, een grappig iets. Blijkbaar zijn zulke dingen toch iets universeels.

De chaos van India. Het land dat soms echt een ‘pain in the ass' kon zijn. Het land dat energie vreet, waar men je constand probeert te naaien, je hand wilt schudden, fotograferen en constand (ook om 03.30 in de nachttrein) met je wilt praten (‘Mam'? Country? Occupation? Married?). Het is ook het land waar de mensen mij het meest hebben doen lachen, waar je bestemming bereiken een persoonlijke overwinning is en de alle religies (zo goed als) vreedzaam naast elkaar bestaan. De overnachting bij een Indier thuis en het ervaren van de oprechte gastvrijheid, iets wat diep bij de Indiers geworteld zit. Maar ook het zien van de armste mensen in de wereld, wat mij even stil maakt en doet beseffen hoe bevoorrecht ik ben.

De stilte en natuurlijk schoonheid van Nepal. De bergen, de Himalayas's. De droom om die nog ooit met eigen ogen te kunnen zien in uitgekomen. De groene valleien, de oprecht lieve mensen. Het bijwonen van een kloosterceremonie en de tijd in Bouddha en Pharping die voor mij, opgegroeid met het Boeddhisme, een hele waardevolle ervaring zijn geweest.

Laos. Waar we de Vang Vieng zuipfestijnen hebben bijgewoond. Daarentegen hebben we de adembenemende groene bergen, valleien en de oud Europese flair van de stad Luang Prabang bewonderd. Tel daar een geboorte feestje vieren met locals in een afgelegen dorp waar bij op en je snap waarom dat een land is waar ik nog veel langer had willen zijn om nog veel meer te ontdekken.

Vietnam, het land waar Isch en ik niet echt een ‘klik' meehadden. Voornamelijk door het weinige contact met de locals. Maar historisch gezien zeker een van de interessante landen. Het bezoek aan de Viet Cong tunnels en het War museum zal ik zeker niet snel vergeten. Het communistische land, waar de foto van Uncle Ho (Chi Minh) in elk huis boven de voordeur hangt.

Een lach en een traan is de exacte beschrijving van Cambodja. De mensen warm en goedlachs. Je voelt je welkom en de de natuur is wederom adembenemend. Een land dat 37 jaar geleden leefde onder een regime dat verantwoordelijk is voor genocide van 1/3 van de bevolking. Deze verschrikkelijk feiten leerden wij tijdens ons bezoek aan de Killing Fields en de Gevangenis. Zoals ik al eerder schreef, met de terror die deze mensen hebben moeten doorstaan heb ik diep respect voor hen en hun positieve instelling gekregen.

India wint, met als favoriet nummer 1. Gek genoeg. Het was de grootste uitdaging, de grootste shock en de grootste overwinning om daar twee maanden door heen te reizen. Maar zoals je begrijpt is elk land een fantastische ervaring geweest. Het voelt wel gek dat Isch hier nog blijft en ik ben er best verdrietig om. Maar ik vind het heel fijn dat hij tot 5 september nog een nieuwe avontuur voor de boeg heeft. Ischa en ik waren een perfect reisteam en dat ik dit alles met hem heb meegemaakt maakt het geheel nog specialer. Als je vraagt of ik zin heb om naar huis te gaan? Nee, eigenlijk niet. De eerste weken thuis zullen moeilijk wennen zijn. Maar ik kijk zeker uit iedereen weer te zien, mijn vrienden, familie en het eten van bruin brood met kaas ;-). En laten we eerlijk zijn, voor altijd reizen is ook niet realistisch... Ik ging op reis voor de ervaring en om te genieten. Ik kan volmondig zeggen met dat dat gelukt is. Elke dag van de 170 die er geweest zijn.. Deze mission: ‘Turning Dreams Into Reality' is geslaagd.

Goed, dit was het dan... Nu rest mij nog avondeten, tas inpakken en morgen vroeg opweg naar het vliegvelg. Surreal, maar ik kan toch echt zeggen tot morgen (of snel)....

Heel veel liefs, Dasha